Superfijne Montmorilloniet Groene Klei 1000 Gr

Niet voor niets is groene klei de bekendste van alle kleisoorten. Illiet Montmorilloniet groene klei is de meest absorberende en adsorberende klei.

Samengesteld uit gehydrateerde aluminiumsilicaten en rijk aan mineralen, is het de bijzondere structuur die het zijn veelgevraagde eigenschappen geeft. Groene klei is de belangrijkste klei die wordt gebruikt bij kleitherapie.

In kompres of kleibad verlicht het reuma, wonden en bevordert het de bloedsomloop bij kneuzingen. Op grote schaal gebruikt in cosmetica, met name in maskers voor de vette huid en het vette haar, wordt groene klei ook erkend in de verzorging tegen rimpels.

INCI-naam: Illiet, Kaoliniet, Montmorilloniet.

Herkomst: Frankrijk.

KLEI

WAT WIL JE WETEN?

De kleien zijn allemaal afkomstig van de transformatie van metamorfe of eruptieve brongesteenten zoals: graniet, gneis, trachiet.

We vinden :

- Ofwel in situ transformatieklei, d.w.z. het brongesteente is in de loop van de millennia "klei" geworden.
Bij dit type formatie is de transformatie zelden volledig en wordt vaak de aanwezigheid van vrij silica opgemerkt, wat vanwege zijn abrasiviteit lastig kan zijn. Hierbij gaat het om behandeling door wassen en scheiden door cyclonen, dit is de behandeling die bijna alle Kaolinen ondergaan.

- Ofwel sedimentaire klei die afkomstig is van de erosie van eerdere kleisoorten en het transport van hun bestanddelen door afstromend water. De lichtere fracties worden verder gedragen dan de zwaardere, wat een natuurlijke zuivering veroorzaakt, en als resultaat zijn de sedimentaire kleien veel minder verontreinigd met silica.

MINERALOGIE

Kleien zijn allemaal eenvoudige of complexe silicaten van aluminium, magnesium en ijzer. Ze kunnen van elk type zijn, verschillende kleuren.
De kleuring is inderdaad te wijten aan de aanwezigheid van ijzer in ferro- of ferri-vorm, of van andere verontreinigingen, maar in zeer kleine hoeveelheden, die op geen enkele manier interfereren met de fysisch-chemische eigenschappen van de klei.

Er zijn vier hoofdfamilies:

TWEELAAGSE BLADEN: KAOLINITEN, HALLOYCITES.

In deze klas tonen de elektronenmicroscopiefoto's een "stapel platen" voor kaolien. In het geval van Halloycite geven dezelfde platen op zichzelf opgerold als "Russische sigaretten" een vezelig uiterlijk.

PSEUDO-BLADEN (VEZELIGE KLEIEN) ATTAPULGITES, SEPIOLITES.

Elektronenmicroscopie toont verstrengelde vezels met de volgende afmetingen:
2 tot 5 µm (µm = micrometer = miljoenste van een meter) voor attapulgiet, en 5 tot 10 µm voor sepiolieten.

DRIELAAGSE BLADEN, DIE UIT TWEE FAMILIES BESTAAN:

Glauconiet-illites (niet-zwellend vanwege een vaste interreticulaire ruimte) en Smectites (Montmorillonites en Beidelites) kunnen opzwellen omdat de ruimte tussen de platen variabel is.

Onder de elektronenmicroscoop verschijnen deze twee families als stapels schalen, min of meer gekweld.

De identificatie van de verschillende soorten klei kan niet precies gebeuren door een klassieke chemische analyse. Twee kleisoorten met hetzelfde type chemische analyse kunnen inderdaad van een totaal ander type zijn (bijvoorbeeld attapulgieten en montmorillonieten die zich op dezelfde steengroeve op verschillende hoogten in de stratigrafie bevinden, kunnen exact dezelfde chemische analyse hebben).

Het enige precieze identificatiemiddel is daarom röntgendiffractie die, door de ruimte tussen twee elementaire platen te meten, het mogelijk maakt om het mineraal met zekerheid te classificeren.